นิทานอีสปเรื่องสุนัขจิ้งจอกกับกบ และเรื่องสุนัขหลงตน

เรื่องที่ 79 สุนัขจิ้งจอกกับกบ

กบขี้โอ่ตัวหนึ่ง ปีนขึ้นมาจากสระ เที่ยวร้องประกาศแก่สัตว์ทั้งหลายทั้งปวงว่า มันเป็นผู้รู้ทางสรรพศาสตร์เวชวิทยาและสามารถรักษาสัตว์ทั้งปวงได้ มันพูดให้สัตว์ทั้งหลายฟังอยู่นาน ใช้คำพูดยากๆที่สัตว์ทั้งหลายไม่เข้าใจ สัตว์ต่างๆเมื่อได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกยกย่องในความสามารถของเจ้ากบหัวใสเป็นอันมาก ในที่สุด สุนัขจิ้งจอกที่นั่งฟังอยู่ ก็อดรนทนฟังอยู่ไม่ได้ มันก้าวออกมาจากฝูงสัตว์แล้วกล่าวขึ้นว่า

"เจ้าว่า เจ้าสามารถรักษาสัตว์ทั้งหลายให้หายจากอาการเจ็บป่วยได้น่ะรึ?" สุนัขจิ้งจอกพูดขึ้น

"ถ้าเช่นนั้นละก็ สหายกบผู้ชาญฉลาดเอ๋ย ข้าขอถามท่านหน่อยเถอะว่า ท่านบอกว่าสามารถจะรักษาสัตว์อื่นได้อย่างไร ในเมื่อตัวของท่านเอง ยังไม่สามารถรักษากระทั่งฟันซี่เล็กๆ ที่น่าสังเวชของท่านและผิวหนังที่ซีดบางดูขรุขระน่าขยะแขยงเช่นนั้นได้เลย!"

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: อย่าคุยโวโอ้อวดตนว่าสามารถจะช่วยเหลือผู้อื่นได้ ขณะไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้เลย

เรื่องที่ 80 สุนัขหลงตน

ชายคนหนึ่งเลี้ยงสุนัขที่ดุร้ายเอาไว้ เขาต้องผูกมันเอาไว้กับขอนไม้เพื่อป้องกันไม่ให้มันไปทำร้ายผู้อื่นได้ ส่วนเจ้าสุนัขตัวนั้น หลงตนคิดว่าขอนไม้ที่เจ้านายนำมาล่ามมันเอาไว้นั้น เป็นเพราะเขารักใคร่เอ็นดู มันจึงแสดงท่าดูหมิ่นสุนัขทุกตัวที่เดินผ่านมา และไม่ยอมให้เข้าใกล้ร่างของมัน จนกระทั่งมีสุนัขตัวหนึ่งทนท่าทีของมันไม่ได้ ตรงไปที่เบื้องหน้าของมันพร้อมกับพูดขึ้นว่า

"เจ้าสุนัขหลงตนเอ๋ย ถ้าเจ้ายังคิดว่า ขอนไม้นี้เป็นเครื่องแสดงถึงเกียรติอันสูงส่งของตัวเจ้าเองละก็ ผิดถนัดเพราะสุนัขทุกตัวต่างก็ตระหนักดีอยู่ว่า ขอนไม้นี้ ก็คือเครื่องแสดงความน่าชังของเจ้านั่นเอง!"

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: ท่าทีและความสามารถของตนเท่านั้น ที่จะเป็นเครื่องแสดงถึงคุณค่าแห่งตัวของเราได้

หนังสือเรื่อง 100 นิทานอีสป(ราคา 5 บาท) อยู่ในหมวด หนังสือชุดวรรณกรรมอมตะสำหรับนักอ่านรุ่นเยาว์ จัดพิมพ์โดย สำนักพิมพ์เม็ดทราย แปลและเรียบเรียงโดย สุคนธ์ แคแสด เป็นหนังสือที่มีสภาพขาดเป็นส่วนๆเนื่องจากอายุก็ไม่น้อยแล้ว ผมจึงได้ทำการพิมพ์เก็บเอาไว้ ก่อนที่บางส่วนจะสูญหายไปมากกว่านี้ และน่าจะเป็นประโยชน์กับบุคคลอื่น โดยผมไม่มีเจตนาที่จะเผยแพร่เพื่อการค้า