วิลเบอร์และออร์วิล ไรท์(สองพี่น้องตระกูลไรท์ - Wright Brothers)

สองพี่น้องตระกูลไรท์

สองพี่น้องตระกูลไรท์(Wright Brothers)ประกอบด้วย วิลเบอร์ ไรท์ เกิดเมื่อวันที่ 16 เมษายน ค.ศ.1867 ที่เมืองมิลล์ วิลลี่ มลรัฐอินเดียนา ประเทศสหรัฐอเมริกา และออร์วิล ไรท์ เกิดเมื่อวันที่ 19 สิงหาคม ค.ศ.1871 ที่เมืองเดย์ตัน มลรัฐโอไฮโอ ประเทศสหรัฐอเมริกา บิดาของเขาเป็นนักบวชชื่อว่า มิลตัน ไรท์(Milton Wright) ส่วนมารดาชื่อว่า ซูซาน ไรท์(Susan Wright) วิลเบอร์และออร์วิลได้รับการศึกษาเพียงแค่ชั้นมัธยมเท่านั้น หลังจากออกจากโรงเรียน วิลเบอร์ได้เปิดโรงพิมพ์และร้านซ่อมจักรยานขึ้นที่เมืองเดย์ตัน และเมื่อออร์วิลเรียนจบก็ได้มาทำงานในร้านซ่อมจักรยานของวิลเบอร์ ทั้งสองมีความใฝ่ฝันที่จะบินอยู่ตลอดเวลา ต่อมามีข่าวการทดลองเครื่องร่อนในเยอรมนี ของอ๊อตโต้ ลิเลียนธาล(Otto Lilienthal) แต่การบินครั้งนั้นไม่ประสบความสำเร็จ และทำให้ลิเลียนธาลเสียชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสองพี่น้องก็ยังคงสนใจเรื่องการบิน

ทั้งสองได้เขียนจดหมายไปยังสถาบันสมิธโซเนียนเพื่อขอข้อมูลเกี่ยวกับการบิน ก่อนที่ทั้งสองจะตัดสินใจสร้างเครื่องบิน พวกเขาได้ร่วมกันประดิษฐ์รถจักรยานที่มีปีกขนาดใหญ่และใช้เครื่องยนต์เพื่อทดสอบการบินขั้นแรกหลังจากการศึกษาเรื่องการบินมาพอสมควร ในปี ค.ศ.1900 ทั้งสองจึงตัดสินใจสร้างเครื่องบินลำแรกขึ้น โดยเครื่องบินของเขามีลักษณะคล้ายกับเครื่องร่อน ทำด้วยโครงเหล็ก ปีกทำด้วยผ้าและใช้เครื่องยนต์ขนาด 12 แรงม้า ทั้งสองได้นำเครื่องบินทดลองบินระยะสั้นๆ เพียง 1-2 นาทีเท่านั้นและยังไม่สามารถควบคุมทิศทางการบินได้ ต่อมาทั้งสองได้เดินทางกลับไปที่เมืองเดย์ตันเพื่อสร้างเครื่องบินลำที่ 2 ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าเดิมและมีรูปร่างที่เปลี่ยนไป พวกเขาได้นำไปทดลองบินแต่ก็ยังมีข้อบกพร่องอีกหลายอย่างคือ เครื่องบินมีขนาดใหญ่ทำให้มีน้ำหนักมากไม่สามารถขึ้นบินได้ ทั้งสองพยายามปรับปรุงข้อบกพร่องและสร้างเครื่องบินทดสอบขึ้นอีกหลายลำ แต่ก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ จนกระทั่งเริ่มรู้สึกท้อแท้ แต่ก็ยังทำการค้นคว้าต่อไป ในปี ค.ศ.1902 ทั้งสองได้สร้างอุโมงค์ลมขึ้นตามคำแนะนำของออคตาฟ ชานุท(Octave Chanute) ซึ่งเป็นผู้ให้ความรู้เกี่ยวกับความกดอากาศ ทั้งสองได้นำผลการทดลองภายในอุโมงค์ลมมาปรับปรุงเครื่องบิน โดยเพิ่มหางเสือที่ด้านหน้าและด้านหลังของตัวเครื่องเพื่อควบคุมทิศทางการบิน ปีกของเครื่องบินเป็นปีก 2 ชั้น ขนาดประมาณ 32 ฟุต สามารถขยับขึ้นลงได้ ทั้งสองนำเครื่องบินลำที่ 3 ทดลองขึ้นบินที่คิลล์ เดฟวิลล์ ฮิลล์ โดยทดลองบินกว่า 1,000 ครั้งในเวลา 39 วัน ซึ่งก็ประสบความสำเร็จเป็นอย่างดีในการควบคุมทิศทางของเครื่องบิน และระยะเวลาที่เครื่องบินอยู่บนอากาศ

ต่อมาทั้งสองพยายามทำให้เครื่องยนต์มีน้ำหนักเบาลงเพื่อว่าเครื่องบินสามารถอยู่ในอากาศได้นานและบินได้สูงขึ้น โดยติดต่อบริษัทต่างๆ เพื่อให้ผลิตเครื่องยนต์ที่มีขนาด 8 แรงม้า และมีน้ำหนักประมาณ 160 ปอนด์ แต่ไม่มีบริษัทใดสนใจ ทั้งสองจึงลงมือประดิษฐ์เครื่องยนต์ขึ้นด้วยตนเอง เครื่องยนต์ที่ทั้งสองทำขึ้นมีขนาด 12-16 แรงม้า น้ำหนัก 170 ปอนด์ ต่อมาในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ.1903 ทั้งสองได้นำเครื่องบินทดลองที่มีขนาดลำตัวยาว 21 ฟุต สูง 10 ฟุต ส่วนปีกมีความยาว 40 ฟุต 4 นิ้ว น้ำหนักรวมประมาณ 605 ปอนด์ไปทดสอบ แต่ประสบปัญหาเนื่องจากสภาพอากาศไม่ดี ทำให้ทั้งสองมีความคิดว่า เครื่องบินของเขาต้องมีล้อเพื่อขึ้นบินได้โดยไม่ต้องอาศัยลมฟ้าอากาศ นอกจากนี้ทั้งสองยังได้สร้างทางวิ่งขึ้นของเครื่องบิน(Run Way) ความยาว 600 เมตรขึ้น และทำการทดลองบินในวันที่ 28 พฤศจิกายน ค.ศ.1903 ถึงแม้ว่าจะมีล้อแต่ก็ยังต้องใช้คนผลักอยู่ดี ทั้งสองจึงปรับปรุงเครื่องบินอีกครั้งโดยใส่ล้อของรถบรรทุกที่มีโซ่ต่อกับเฟืองของเครื่องยนต์ ทำให้สามารถวิ่งขึ้นได้เองโดยไม่ต้องอาศัยแรงลมหรือแรงคนผลัก พวกเขาทดลองขึ้นบินวันที่ 14 ธันวาคมปีเดียวกันที่รัฐนอร์ท คาโรไลนา(North Carolina) โดยมีวิลเบอร์เป็นคนขับเครื่องบินแต่ไม่ประสบความสำเร็จ ทั้งสองจึงทำการทดลองขึ้นบินอีกครั้งในวันที่ 17 ธันวาคม ค.ศ.1903 โดยมีออร์วิลเป็นคนขับเครื่องบิน ครั้งนี้ประสบความสำเร็จโดยสามารถบินอยู่ในอากาศได้นานถึง 15 วินาที บินได้ไกลถึง 200 ฟุตและสูงจากพื้นดิน 850 ฟุต พวกเขาได้พัฒนาเครื่องบินจนสามารถบินได้ 59 วินาที และไกล 852 ฟุต ความเร็วในการบิน 31 ไมล์ ทั้งสองนำเครื่องบินไปจดสิทธิบัตร และพัฒนาเครื่องบินให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น ในปี ค.ศ.1908 ทั้งสองได้สร้างเครื่องบินที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นสำเร็จ โดยเครื่องบินลำนี้มีความยาว 28 ฟุต ความยาวปีก 40 ฟุต น้ำหนัก 322 ปอนด์ ใช้เครื่องยนต์ 20 แรงม้า สามารถบินได้เร็ว 56 กิโลเมตรต่อชั่วโมง และมีที่นั่งสำหรับผู้โดยสารอีก 1 ที่นั่ง ในปีเดียวกันนี้วิลเบอร์ได้ทดลองบินข้ามทวีปไปยังประเทศฝรั่งเศสได้สำเร็จ และในปี ค.ศ.1909 ออร์วิลบินข้ามช่องแคบอังกฤษได้สำเร็จ

วิลเบอร์เสียชีวิตในวันที่ 30 พฤษภาคม ค.ศ.1912 ด้วยโรคไทฟอยด์ ส่วนออร์วิลเสียชีวิตในวันที่ 30 มกราคม ค.ศ.1948 ทั้งสองเสียชีวิตที่เมืองเดย์ตัน มลรัฐโอไฮโอ ประเทศสหรัฐอเมริกา